Pîr Ali Aksarayi hazretleri bir gün sohbetinde şu menkıbeyi anlattı:
“Musa Nebi, bir gün ‘Yâ Rabbî! Cennette benim komşum kim olacak?’ diye sorar
Hakk teâlâ buyurur ki:
‘Falan beldede filân kasaptır.’
O bunu öğrenir, o beldeye varır.
Evini öğrenip kapıyı çalar.
Kasap onu tanımaz.
Ama güler yüzle karşılar.
‘Hoş geldiniz!’ der, içeri alır.
Başköşeye oturtur, hâl hatır sorar.
Sonra izin isteyip mutfağa varır.
Önceden pişirdiği eti alır.
Küçük küçük lokmalara ayırır.
Tavanda asılı bir zembil vardır.
Onu yavaşça indirir. Musa Nebi bakar ki zembilin içinde yaşlı bir kadıncağız var.
Pîr-i fani bir ihtiyar.
Bezini değiştirir, etini yedirir, yerine asar.
Odaya döndüğünde Musa Nebi sorar:
‘Zembildeki kimdi?’
‘Annemdi.’
‘Onu indirip ne yaptın?’
‘Bezini değiştirdim, karnını doyurdum ve yerine astım.’
‘Pekii hizmetin bitince o bir şeyler mırıldandı, sana dua mı etti?’
‘Evet, (Yâ Rabbî! Oğlumu Musa Peygambere komşu et) diye dua etti. Ben de (âmin) dedim.’
‘Her gün böyle dua eder mi?’
‘Evet, eder.’
Musa Nebi kendini tanıtıp ‘Musa benim. Seni tebrik ederim. Cenâb-ı Hakk, annenin duasını kabul etti ve bizi cennette komşu eyledi’ buyurur.”