Allah adamlarından Şemseddin-i İzniki hazretleri bir sohbetinde “Dua almaya bakın! İnsan, dua alarak Allah’a yakın olur” buyurur.
Ve şu menkıbeyi anlatır.
“Evliya-yı Kiramdan Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerinin gençliğinde bir âdeti vardır. Şöyle ki her görüştüğü kişiden dua ister. Bir gün birinden buğday satın alır.
Parasını ödeyip ayrılır.
Ama dua istemeyi unutmuştur. ‘Eyvâh! Ben o kimseden dua istemedim’ der.
Ve geri döner hemen.
Hem üç günlük mesafeden.
O köye gider tekrar. O köylüyü bulup çalar kapısını.
Köylü, onu görünce telâşlanır!
‘Hayrola arkadaş, yoksa bozuk mu çıktı buğdaylar?’
‘Hayır, buğdayda problem yok... Bir şeyi unutmuşum.’
‘Hayırdır, neyi unuttun?’
‘Dua istemeyi.’
‘Ne duası?’
‘Ben her görüştüğüm kimseden dua isterim. Bu, benim âdetimdir. Senden istemeyi unutmuşum.’
‘Bunun için mi geri döndün?’
‘Evet, bunun için.’
‘Hem de üç günlük yoldan?’
‘Evet.’
‘İyi de benim duamdan ne olur ki?’
‘Olsun, sen yine de dua et.’
Köylü açar ellerini ve ‘Yâ Rabbî! Aç bunun kalp gözünü’ diye yalvarır.
Kabul olur duası.
Hace Ubeydullah’ın açılır kalp gözü.”