Şah Kubad-i Şirvani hazretleri bir sohbetinde “Allah, göğsü kabarık insanları sevmiyor. Başı önünde olanları beğeniyor” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
“Huneyn Harbi’nde İslâm ordusu “on bin” mücahittir. Bu, o gün için büyük bir kuvvettir… Mücahitler bir an gaflete düşüp ‘Bu ordunun önünde kim durabilir?’ derler.
Yani biraz böbürlenirler.
Ama ikaz tez gelir.
Düşmanın karşısına dağılırlar.
Kısa bir bozgun yaşanır!
Ama Resulullah Efendimiz bir milim bile ayrılmaz yerinden. Hatta atını mahmuzlayıp sürer düşmana.
Hem de tek başına.
Hazret-i Ali ardından yetişir.
Atının dizginine yapışıp ‘Gitme yâ Resulallah, hazretine zarar gelir’ der.
Onun ricasıyle durur.
‘Ben Abdullah’ın oğlu Muhammed’im. Tek başıma da olsa giderim’ buyurur.
Ama bir milim bile gerilemez.
O sırada Hazret-i Abbas da yetişir.
O, sesi gür bir kişidir.
Gazilere hitaben;
‘Ey Resulün Eshabı! Nereye gidersiniz? Bakın burada yalnız kaldı Peygamberimiz’ diye nida eder.
Gaziler bu sesi duyar
‘Biz ne yapıyoruz?’ deyip toparlanırlar.
Anlamışlardır hatalarını.
Tevazuya bürünürler.
Kırık kalple saldırırlar bu kere.
Ve yardım gelir.
Kavuşurlar zafere.”