Timur Han, Seyyid Emir Külal hazretlerinin sohbetinde bulunmuş, “manevi evlâtlığa” kabul olunmuştu. Kendisi Semerkant'taydı.
O zatsa Buhara'da.
Bir gün bu veli zata;
“Buhara'ya gelmemize izin var mıdır? Eğer izin yoksa lutfedip kendileri gelseler. Zira çok özledik” diye haber gönderdi.
O da oğlu Emir Ömer'e emretti ki:
“Oğlum! Biz Timur Han'dan razıyız ve duacıyız lâkin buraya gelmesi uygun olmaz. Biz de oraya gidemeyiz. Semerkant’a git, bunu bildir ve ona de ki ölmeden önce ahirete yarar iş yapsın!”
Emir Ömer gitti.
Ve bunu nakletti kendisine.
Koca sultan;
“Emirleri baş göz üstüne! Buhara'nın mülkünü onun emrine vermek istiyorum, lütfen kabul etsin” diye rica etti.
Emir Ömer başını kaldırdı:
“Hayır, babam bunu kabul etmez.”
“Öyleyse filân şehri ona bağışlayayım.”
“Bunu da kabul etmez.”
“Hiç olmazsa ikamet ettiğiniz köyü bağışlayayım.”
“Onu da kabul etmez.”
“Peki, babanızın bana bir emri var mı?”
“Evet var. ‘Timur Han’a söyle. Ölmeden önce ahirete yarar iş yapsın!’ diye tembih etti” dedi.
Timur han sordu:
“O yarar iş nedir acaba?”
Emir Ömer “Babamdan duymuştum. ‘En kârlı iş, Resulullah’ın yolunda olmaktır. İslâm’a uyan, dünyada da ahirette de rahat eder’ buyurmuştu” dedi.