Abdülaziz Dehlevi hazretleri bir gün sevdiklerine “Öfke, aklı örter” buyurur.
Ve şu menkıbeyi anlatır.
“Hükümdar Me'mun, akşam eve gelir.
Emreder hizmetçiye;
‘Bana yemek getir!’
Hizmetçi, emri ifa eder.
Daha doğrusu edemez.
Zira çorbayı getirirken ayağı kayar.
Ve devirir sıcak çorbayı Sultanın üzerine.
Hükümdar fena hiddetlenir!
Hizmetçiye bağırır, çağırır!
Hatta dövmek için fırlar ayağa!
Ama dövemez.
Zira hizmetçisi;
‘Bir dakika Sultanım, acele etmeyin, dinin emri üzere amel edin’ der.
Hükümdar duraklar;
Ve indirir elini.
Hizmetçi ‘Bakın efendim! Hakk teâlâ (Takva sahibi kullar öfkelenmezler) buyuruyor’ der.
Sultan biraz teskin olur ve ‘Peki, ben de öfkelenmiyorum’ der.
Geçer, oturur hemen.
Vazgeçer dövmekten.
Hizmetçi ‘Sultanım! Âyetin devamı var, Allahü teâlâ (Onlar kusurları affederler) buyuruyor’ der.
Hükümdar az daha yumuşar.
‘Peki, ben de seni affettim’ der.
Ancak hizmetçi çok akıllıdır.
‘Sultanım! İş bitmedi, Hakk teâlâ (Biz, ihsan edenleri çok severiz) buyuruyor’ der.
Sultan başlar gülmeye.
Bir kese “altın” getirtir.
Verir hizmetçisine.”