Habbab bin Eret (radıyallahü anh) imân edince; sahibesi müşrik Ümmü Enmar ve diğer müşrikler deliye dönüp hemen işkenceye başladılar .
Türlü eziyetler yaptılar.
Dövdüler, tekmelediler.
Bir gün de bir meydana yığdıkları odunları ateşlediler.
Sonra onu tuttular.
Ve o ateşe attılar.
Hâlbuki “ateş” de Allah’ın emrindeydi.
Hazret-i İbrahim’i yakmış mıydı?
Yakmamıştı…
Hazret-i Ammar'ı da yakmadı.
Korkunç ateş söndü birden!
Yorumları hazırdı:
"Sihir!.."
Böyle dediler.
Ve işkenceye devam ettiler.
Fakat “Eden bulur” demişler ya.
Zalim Ümmü Enmar'ın başına “şiddetli bir ağrı” saplandı bir gün! Öyle ki; hekim ilâç kâr etmiyordu.
Yerleri tırmalıyordu.
Bir gün müşrikler;
"Başını ateşle dağlatırsan o şiddetli ağrı geçer" dediler.
Zalim kadın, Habbab’ı çağırdı ve “Şu seni dağladığım demir çubuğu ateşte iyice kızdır da getir!" dedi
Habbab sordu:
"Ne olacak?"
"Başımı dağlayacaksın!" dedi.
Hazret-i Habbab;
"Peki olur" dedi.
Ve başladı işe. Mübarek sahabinin işi buydu artık...