Ömer bin Hattab (radıyallahü anh) henüz Müslüman olmamıştı ki Müslümanlar gün geçtikçe kuvvetleniyordu.
Müminler çoğalıyordu.
Mâni olamıyorlardı.
Bir şeyler yapmalıydı.
Bir şekilde buna mâni olmalıydı.
Ebu Cehil, Resulullah’ın öldürülmesinden başka çare olmadığını düşündü...
Hemen kavmini topladı.
Ve bu fikrini onlara söyledi.
Herkes heyecanlandı! Ömer bin Hattab, bu iş için kılıcını çekti ve düştü yola.
Güya Resulullah’ı öldürecekti!
Bu niyetle çıktı.
Yolda birine rastladı.
Ve ondan, kız kardeşinin ve eniştesi Said’in imân ettiğini öğrendi.
O eve gidince olan oldu...
Kalbinde “imân güneşi” parladı... İşte Hazret-i Habbab o esnada o evdeydi ve yeni nazil olan Taha suresini okuyorlardı.
Ömer bin Hattab'da imân alâmetleri, işaretleri görülünce gizlendiği yerden çıktı.
Ve tekbir söyledi.
“Allahü ekber!..”
Sonra ona dönüp "Müjde yâ Ömer! Resulullah Efendimiz dün gece ‘Yâ Rabbî! Bu dini Ebu Cehil ile yahut Ömer ile kuvvetlendir’ diye dua etmişti. Bu saadet, sana nasip oldu" dedi.
Birlikte evden çıktılar.
Onu Efendimize götürdü.
Ömer bin Hattab (radıyallahü anh), Hazret-i Habbab'a daima sevgi ve hürmet göstermiş, hatta halifeliği sırasında bir gün onu kendi yerine oturtmuştur.