Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmek ister. Düğün günü gelir.
Çok koyun ve inek kesilir.
Ocaklar yanar, yemekler pişer.
Et kokuları mahalleye yayılır.
Ancak evin bitişiğinde Müslüman, dul “bir kadın” yaşamaktadır.
Dört de yetimi vardır.
Hepsi de günlerdir açtır. Kadıncağız gider, düğün evinin kapısını çalar. Açılınca biraz “ateş” ister. Hâlbuki ateş için gitmemiştir.
Belki yemek verirler diye ümitlenmiştir.
Fakat adam ateşperesttir.
Müslümanları sevmez.
Kadının niyetini anlasa da bir şey vermez.
Kadın, az sonra yine gider.
Yine “eli boş” döner.
Üçüncüde yine öyle.
O ara ne olur bilinmez, adam bu defa kadına acır. Hâllerini anlamaya çalışır.
İner dehlize, kulak verir.
Yetimciğin sesini işitir.
“Anneciğim! Ne olur bir daha gidiver, belki bu sefer bir şey verirler.”
Kadın ağlamaklıdır!
“Üç defa gittim yavrum, artık utanıyorum” der. Adam bunu duyar, kalbi sızlar!
Bir sofra hazırlatıp gönderir evlerine.
Dehlize iner yine.
Konuşmaları dinler.
Yetimlerin en küçüğü “Yâ Rabbî! O nasıl bize ikram ettiyse sen de ona ikram et. İmanla şereflendir” diye dua eder.
Ardından;
“Âmin, âmin” sesleri yükselir. İşte o anda ateşperestin kalbi değişir. Söyler şehadeti, imânla şereflenir.