Abdülhakim Arvasi hazretlerinin Akhisarlı bir talebesi, bizzat yaşadığı bir hadiseyi şöyle anlatıyor:
“Efendi'nin vaazına gitmiştim.
Bayezid Câmii’nde vaazediyordu.
Oturup dinlemeye başladım.
Enteresan şeyler anlatıyordu.
Ama ben camiye girip de oturunca birden değiştirdi mevzuyu.
Ve bana bakarak;
‘Kardeşlerim! İçinizden biriniz akşam eve gittiğinde görse ki küçük oğlu evin damına çıkmış güvercin kovalıyor.
Hiç heyecana kapılmasın.
Çocuğa da bağırmasın.
Ürkütmesin yavrucağı.
Şefkatli bir sesle ve güzellikle (Evlâdım, gel bak, sana şeker aldım) desin.
Çocuk gelince kucaklasın.
Ve içeri alsın.
Azarlayacaksa o zaman azarlasın.
Böyle yapmazsa çocuk ürker.
Ve çatıdan düşebilir maazallah’ buyurdu.
Nihayet vaaz bitti.
Kalkıp eve gittim.
Bir de ne göreyim…
Bizim çocuk çatıya çıkmış.
Hem de güvercin kovalıyor.
Birden hecanlandım!
Hızla çatıya çıktım ve tam bağıracaktım ki Efendinin sözünü hatırladım.
Çocuğa bağırmadım.
Onu ürkütmeden, güzellikle ve yumuşak bir sesle ‘Gel evlâdım, bak sana şeker aldım’ diyerek yaklaştım.
Usulca kucakladım.
Ve salimen yere indirdim.