Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri, Van'da yetişen “büyük âlim” ve Evliyadandır.
Talebesinden biri şöyle anlatıyor:
“Bir gün Efendi Baba ile câminin önünde oturuyorduk...
“Dilsiz bir çocuk” getirdiler huzuruna.
On on iki yaşlarındaydı.
Ve hiç konuşamıyordu.
Anne baba çare aramış.
Ama bulamamışlar.
Çok üzülüyorlarmış.
Nihayet o yere Abdülhakim Arvasi adında bir “Evliya zatın” geldiğini duymuşlar.
“Allah’tan ümit kesilmez” diyerek çocuğu kapıp acele getirmişler.
Babası çocuğu getirdi.
Ve Efendi’ye gösterip;
‘Efendim, bu çocuğumuz konuşamıyor. Çok yerlere başvurduk, çare bulamadık’ diye arz etti.
Efendi, çocuğa şefkatle baktı.
Eliyle başını okşadı.
Ve tebessümle sordu:
‘Senin adın ne bakayım?’
Çocuk cevap verip;
‘Adım Ahmed’ dedi.
Biz çok sevindik.
Ve şaşırdık hâliyle.
Çünkü “konuşmuyor” demişlerdi.
Meğer “ilk defa” böyle konuşmuş...
Annesiyle babası, gördüklerine inanamıyor, sevinçlerinden ne yapacaklarını, ne diyeceklerini bilemiyorlardı!
Ben de çok duygulanmıştım!
Teşekkür edip ayrıldılar.
Baktım, ikisi de sevinçlerinden ağlıyorlardı giderken.”