Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin bir terzisi vardı.
Habil Efendi.
Bu kimse bu “büyük veliyi” çok seviyor, her ne müşkülü, derdi, sıkıntısı olsa ona danışıyordu hemen.
Bir gün ona;
“Efendim, izninizle size bir şey sormak istiyorum” dedi.
“Tabii sor” buyurunca;
“Kalbime bazan kötü kötü düşünceler geliyor efendim” dedi.
“İstemeden mi geliyor?”
“Evet efendim, hiç kurtulamıyorum bu vesveselerden.”
“Nasıl düşünce bunlar?”
“Daha ziyade Allahü teâlâ hakkında kötü kötü düşünceler efendim. İmanıma zarar verir diye korkuyorum!”
Buyurdu ki:
“Bir Müslümanın hatırına istemeden fena düşüncelerin gelmesi imânına zarar vermez. Bilâkis o kimsenin imânının kuvvetli olduğunu gösterir.”
Habil Efendi sevindi...
Hemen sarıldı ellerine.
Ve huzurla döndü evine.
Bir gün de bu veliye;
“Efendim, teheccüd zamanında ne gibi ibâdetler yapmalı?” diye sordular.
Cevabında;
“Teheccüd zamanında; tövbe istiğfar etmek, sonra günahlarını düşünmek, ayıplarını, kusurlarını hatırlamak, kıyamet azaplarını düşünüp korkmak, cehennemin sonsuz acılarından titremek lâzımdır!” buyurdu.