Büyük veli Abdülhakim Arvasi hazretlerinin sevdiklerinden Yusüf Ziya Bey, bu büyük veliyi çok sever, üzülmesine hiç dayanamazdı!
Hocası da bunu bilir, üzüleceği şeyleri duyurmazdı ona.
Ona “Ziya Ağa” derdi.
Üzüldüğü şey olursa;
“Bunu Ziya Ağa'ya duyurmayın!” diye tembih ederdi yakınlarına. Ziya Bey, “bu veliye” çok ihsanlarda bulunur ve "ahiret sermayesi" bilirdi bunu.
Abdülhakim Efendi;
"Yâ Rabbî! Hazinende ne varsa hepsini Ziya kuluna ver" diye dua ederdi. Onu onu çok seviyor, daha fazla ilgi ve itina gösteriyordu ona.
Şöyle ki;
Sohbetlerinde bir arabi kitaptan okutur, kendi de izahını yapardı. Kitabı, Ziya Bey'e okuturdu ekseriya.
Birinin kalbinden;
"Niçin hep ona okutuyor. Hâlbuki onun arabisi yok... Ben ise medresede okudum. Arabiyi çok iyi bilirim" diye geçti.
O gece yattı yatağına.
Mânâlı “bir rüya” gördü.
Şöyle ki;
Abdülhakim Arvasi hazretleri ile Ziya Bey, çok samimi şekilde sohbet ediyorlardı. Üstelik de Ziya Bey’in başında bir “âlim sarığı” vardı
Gidemedi yanlarına.
Büyük veli ona bakıp;
“Ey filân! Bu fikirleri bırak. Zira biz boşa emek vermeyiz” buyurdu.
Uyanıp öyle düşündüğüne pişman oldu.
Ve inandı Ziya Bey’in üstünlüğüne.