Büyük veli Abdülhakim Arvasi hazretlerinin sevdiklerinden Yusüf Ziya Bey bir gece “bu veliyi” gördü rüyada.
Elini öpmek için eğildi.
Abdülhakim Efendi, elinin ayasını açtı ona.
O da öptü ve uyandı...
Sabah huzuruna vardı.
Elini öpmek için eğildiğinde yine elinin ayasını uzatıp “Gece öptüğün gibi öp!” buyurdu.
● ● ●
Abdülhakim Arvasi hazretleri, bazan sevdikleriyle birlikte deniz sahillerine giderdi.
Rumeli kavağı'na.
altın kum sahiline.
Vapurun üst ve arka kısmında oturur, karşısına da sevdiği birini oturturdu genellikle.
Sebebi sorulunca;
“Uygunsuz biri gelip oturmasın diye sizi oturtuyorum” buyururdu.
● ● ●
Bir gün de Beylerbeyi'ne gidip sahilin tenha bir yerine oturdular.
Uzun sohbet oldu.
Hava da çok sıcaktı... Kalktı ve denize girdi mübarek. Onu tanıyan biri, bu zatın denize girdiğini görünce “Evliya, hiç denize girer mi?" dedi kalbinden.
O anda sıkıldı birden.
Bir darlık girdi kalbine. Ve gitmedi bu sıkıntı ondan. Doktor ilâç, kurtulamıyordu. Kendi kendine “Ben, o Evliya zat hakkında yanlış düşündüm" dedi hemen.
Mahcup hâlde huzuruna vardı.
Ve özür diledi bu “büyük veliden”.
O gün o darlık gitti ondan.
Ve kurtuldu bu sıkıntıdan...