Büyük İslâm âlimi Abdülhakim Arvasi hazretlerinin çok sevdiklerinden Şakir Efendi şöyle anlatıyor.
“Bir sabah, Efendi’yle sabah namazı kıldık.
Beni imam yapmışlardı. Biz namaz kılarken zevcem çay yapmış.
Ve bardakları hazırlamış.
Namaz bitince sofaya geçtik.
Baktım, tepsi bir sürü bardakla dolu.
Koşup sordum hanıma;
‘Ne bu bardaklar?’
‘Ne olmuş ki?’
‘Biz iki kişiyiz, sense bir sürü bardak koymuşsun tepsiye.’
‘Nasıl iki kişisiniz?’
‘Basbayağı, Efendi’yle ben.’
‘Ama siz namaz kılarken baktım. Onlarca cemaat vardı arkanızda’ dedi.
Velhasıl ikimiz de bir şey anlamamıştık.”
● ● ●
Abdülhakim Efendi hazretleri, Bayezid Câmii’nde vaazediyordu bir gün.
Hac mevsimiydi.
Bir ara “Şu anda yüz binlerce Müslüman kutsal topraklarda. Siz de orada olmak ister miydiniz?” diye sordu.
Cemaat, sevinçle;
"Tabii isterdik" der gibi ona baktılar.
O zaman;
“Yumun gözlerinizi!” buyurdu.
Yumunca o yerlerde buldular kendilerini.
Kimi sa'y yapıyordu, kimi tavaf.
Kimi vakfeye durmuştu.
Kimi de şeytan taşlıyordu.
Bir ara “Açın gözlerinizi!” diye bir ses duydular. Açtıklarında yine Bayezid Câmii’nde buldular kendilerini.