Allah dostlarından Ahmed Bican (rahmetullahi aleyh) bir gün câmide vaazetmektedir.
Bir ara başını kaldırır.
Ağabeyi Muhammed Bican'ı görür caminin hemen girişinde.
Fakat o da ne?!..
Ayakta dinlemektedir kendisini.
Akşam eve gelir.
Ve bunu annesine anlatıp;
“Anneciğim! Ağabeyimden bunun sebebini öğren” diye rica eder.
Kadıncağız;
“Peki oğlum” der.
Ve öbür oğluna sorar bunun hikmetini.
O da cevabında;
“Anneciğim! Kardeşim Ahmet, Hacı Bayram-ı Veli hazretlerini gördükten sonra bir başka Ahmet oldu. Sözleri hikmet saçıyor, ben de istifade etmek için câmiye gittiğimde “sayısız melekler” gördüm içerde. Huşuyla dinliyorlardı sohbeti. İzdihamdan oturacak yer bulamadım. Mecburen ayakta dinledim” diye söyler.
Annesi bunu öğrenir.
Ve oğlu Ahmed’e anlatır.
Ahmet Bican, sevineceğine mahzunlaşır.
Hatta üzülür!
Ve annesine;
“Ben niçin melekleri göremiyorum anneciğim?” diye sorar.
Annesi de cevabında;
“Evlâdım! Sen bebekken bir gün namaza durmuştum. Birden ağlamaya başladın! Çünkü acıkmıştın. Bir komşu kadın seni kucağına alıp emzirdi. Meğer abdesti yokmuş” diye anlatır.