Evliya Kasım Paşa bir gün dereye iner.
Orada abdest alacaktır.
Hava da çok sıcaktır…
Tam o sırada nasrani bir adam, şarap yüklü katırıyla çıkagelir.
Köprüden geçecektir.
Ancak katır ürker, yıkılır yükler!
Büyük veli, abdestini yarım bırakır.
Koşup yardım eder adama.
Yükleri ikisi yükler hayvana.
Nasrani çok duygulanır!
Ve teşekkür edip ayrılır.
Az sonra da bir dükkânın önünde durup yükleri içeri taşır.
Lâkin şişeleri gören dükkân sahibinin birden suratı asılır.
Ve kendisine;
“Ben senden sirke istemedim ki şarap istedim” der.
Gerçekten de şişelerde “sirke” vardır.
Nasrani ne diyeceğini bilemez.
Az önceki hadiseyi düşünür.
Ve başlar ağlamaya!
Zira o anda kalbine “tatlı tatlı bir şeyler” başlamıştır akmaya.
Hızla geri döner.
Bulur Evliya Paşa'yı.
“Bana İslâm’ı anlat!” der
Diz çöküp haykırır şehadeti!
Hatta “talebesi” olur o an.
Ve bir daha ayrılmaz yanından.
● ● ●
Bu zat sohbetlerinde;
“İyi Müslüman; önce dinini öğrenir, doğru anlar, öğrendiğiyle amel eder, bunları başkalarına da öğretmeye çalışır ve kimseyi incitmez” buyururdu.