Mevlâna Halid-i Bağdâdi hazretleri, çok büyük bir veliydi.
Asrın müceddidiydi.
Hazret-i Osman’ın evlâdındandır. O devirdeki âlimler “Onun gibi bir âlim şimdi yoktur” demişlerdir.
Yirmi bir yaşında “büyük bir âlim” oldu. Tek düşüncesi, Medine'ye varıp Resulullah Efendimizi ziyaret etmekti.
“Onun aşkıyla” yanıyordu.
Ve bir gün Medine’ye vardı. Edeple ziyaretini yaptı ve kalbinden "Bir rehber bulsam gerek" diye düşündü.
O gün bir zata rastladı.
Huzuruna varıp “Bana nasihat eder misiniz” dedi. O zat cevaben “Kâbe'yi ziyarete gittiğinde edebe aykırı bir şey görürsen hemen reddetme” diye öğüt verdi.
O da hemen;
“Peki efendim” dedi.
Ve Mekke'ye geldi. Kâbe'ye yaklaşınca bir zatın Beytullah’a sırt çevirmiş hâlde kendisine baktığını gördü.
Bu hâli beğenmeyıp;
"Utanmadan Kâbe'ye sırt çevirmiş oturuyor. Beytullah'ta böyle edepsizlik olur mu?" diye düşündü...
O zat ona;
“Ey kişi! Bilmiyor musun ki mümine hürmet, Kâbe'ye hürmetten önce gelir. Bunun için yüzümü sana çevirmiştim. Hem Medine'deki zatın nasihatını ne çabuk unuttun?” dedi.
O bunu işitince özür diledi ve “Beni de talebeliğe kabul edin” diye rica etti. O zat ise “Senin işin Hindistan'da hâllolur. Sen acele oraya git” dedi.