Mevlâna Halid-i Bağdâdi hazretlerine, Mekke'de bir veli zat “Senin işin Hindistan'da hâllolur” demişti. Derken Hindistan'dan “bir genç” geldi.
İsmi Mirza Abdürrahim.
Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin talebesiydi ve “Efendim, hocam Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, zât-ı âlinizi Hindistan'a davet ediyor” diye arz etti.
O da bunu bekliyordu zaten.
Başbaşa sohbete başladılar.
Talebeler bu gence kızıyorlardı.
Ancak bunda “gizli hikmet” vardı.
Şöyle ki;
Resulullah’tan gelen ilim, feyiz ve nurlar, Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin kalbine akmış, o da “bu emaneti” teslim etmek için “ehil” birini arıyordu.
Kalp gözüyle baktı.
Ve o kimseyi gördü.
Bu ehil kişi, Bağdat'ta “Mevlâna Halid” adında genç bir âlimdi. Ama Hindistan ile Bağdat arası bir senelik yoldu o devirde. İşte o talebeyle Mevlâna Halid hazretleri, Hindistan yolculuğuna çıktılar bir gün.
Ama talebeleri üzülüyordu.
Halk da onu çok seviyordu.
Onu bu yoldan çevirmek için çok yalvardılar, ama fayda etmedi. Son olarak “Hindistan yolu tehlikelerle dolu, karanlık ve zulmetlidir, gitmeyin” dediler.
O ise kesin kararlıydı.
Böyle söyleyenlere;
“Öyle ama âb-ı hayat zulümatta bulunur” buyurdu. Bir “gülün” kokusunu alan “bülbül” misali bir an önce Hindistan'a varmayı istiyordu. Kimseyi dinlemeyip yola koyuldular.
Herkes, gözyaşlarıyla uğurladı onları!