Mevlâna Halid-i Bağdâdi hazretleri zamanında bir vâli, Abdülbâki adında bir kimseyi, Bağdat'a vazifeli olarak göndermişti. Abdülbâki Efendi, Bağdat'ta bir ay kaldı.
Ve parası bitti.
Sıkıntıya düştü!
Zira hiç tanıdık kimse yoktu bu şehirde. "Kimden borç para alabilirim?" diye düşünürken Halid-i Bağdâdi hazretlerini hatırladı...
● ● ●
Çok ferahladı...
Ve düşündü ki;
"O, Allah'ın bir veli kuludur, benim hâlim, muhakkak o zata malûmdur.”
Kalktı ve giyindi.
O zata gidecekti.
● ● ●
Tam ona gitmek için hazırlanıyordu ki kapısı çalındı. Açtığında kapıda biri vardı fakat onu tanımıyordu.
Merakla sordu:
“Kimi aradınız?”
“Abdülbâki Efendi siz misiniz?”
“Evet benim.”
● ● ●
Elindeki keseyi uzatıp “Halid-i Bağdâdi hazretlerinin selâmları var. ‘Belki parasız kalmıştır. İşbu hediyemizi lütfen kabul etsin’ buyurdular” dedi.
Zarfı ona verdi.
“İzninizle” dedi.
Ve ayrılıp gitti...
Abdülbâki Efendi saydı parayı.
Tam “yirmi bin altın” vardı.