Mevlâna Halid-i Bağdâdi hazretleri bir gün talebeleriyle sohbet ederken bir ara sohbeti kesip;
“Yanımıza bir zulmet geliyor” buyurdu.
Az sonra biri geldi.
Rafızi âlimiymiş.
Yanında “on kişi” getirmiş.
Bu zatı imtihan edeceklerdi güya.
Ancak onlar huzura girince hiç iltifat etmedi mübarek zat.
Yüzlerine bile bakmadı.
“Oturun!” bile demedi.
Onlar; bu zatın heybetinden korkup bir müddet ayakta dikilip beklediler!
Ne oturabiliyorlardı.
Ne de gidiyorlardı...
Yarım saat böyle geçti...
Büyük veli;
“Şimdi oturun!” diye işaret etti.
Ve sohbetini bitirip yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar bir müddet daha titreyip sonra kendilerine geldiler.
Durumu anlamışlardı.
Oturup konuştular.
Ve neticede;
“Bu âlimde bir manevi hâl var ki onu anlamak bizim kârımız değil” demek zorunda kaldılar...
Kalpleri değişti.
Büyük zatı sevdiler.
Ve “talebesi” olmakla şereflendiler.
● ● ●
Bu zat bir sohbetinde;
“Muvaffak olmanın sırrı ikidir. Biri; günah işlememek, öbürü, insanlara iyilik etmektir” buyurdu.
Ve ekledi:
“İyi Müslüman; herkesle iyi geçinen ve kimsenin kalbini kırmayandır” buyurdu.