Edirne vâlisi bir memuruna iki kese ‘altın’ verir bir gün. ‘Birini Enis Dede'ye götür!’ der, ‘Öbürünü Hasan Sezai Efendi'ye.’
Memur, altınları alır.
Ve Enis dede’ye varır.
Altınları takdim edip ‘Bunu vâlimiz gönderdi efendim’ der.
Ama o kabul etmeyip;
‘Bizim, dünyalıkla işimiz yoktur. Bunları fakirlere versin’ buyurur.
Memur ‘peki’ der, ayrılır.
Hasan Sezai’ye varır.
O sırada, dergâhın alacaklı esnafı toplanmış, alacaklarını istemeye gelmişlerdir.
Hasan Sezai hazretleri;
‘Az bekleyin, para yolda’ buyurur.
O anda kapısı çalınır dergâhın.
Hasan Sezai kapıyı açıp;
‘Evlât! Çabuk ver şu altınları da borcumuzu ödeyelim’ buyurur.
Vâli bunu da haber alır.
Ve Enis Dede’ye varır.
‘Efendim, gönderdiğim altınları almamışsınız, ama Hasan Sezai almış. Acaba sebep nedir?’ diye sorar.
O da cevaben;
‘Allah adamlarının hâlleri değişiktir vâli bey. O, bir bahr-i ummandır ki az necasetle kirlenmez’ buyurur.
Vâli, oradan ayrılır.
Hasan Sezai’ye varır.
‘Efendi hazretleri! Gönderdiğim altınları almışsınız, ama Enis Dede almamış, hikmeti nedir?’ diye sorar.
O da cevaben;
‘O, bir zümrüd-ü ankadır ki yükseklerde uçar. Para, leştir ona göre, tenezzül etmez’ buyurur.
Vâli bu cevabı da duyar.
Onlara sevgisi kat kat artar.”