Kanuni Sultan Süleyman’ın, vefat ettiğinde yerine getirilmesini istediği bir vasıyeti vardı.
Şöyle ki;
Şahsına ait bir "çekmecenin” mezarına konmasını istiyordu. Hayatı seferlerde geçen Sultan Süleyman, yine bir seferdeyken vefat etti... Cenazesi İstanbul'a getirilince derhâl defin işlemlerine başladılar.
O vasıyeti bildirildi.
Çekmece getirildi.
Ve hazır tutuldu.
Devlet erkânı, şeyhülislâm Ebüssüud Efendi’ye “Sultanımızın böyle böyle bir vasıyeti var” diye arz ettiler.
Ebüssüud Efendi;
“Zinhar böyle bir vasıyeti yerine getirmeyesiz! Zira dîn-i mübine aykırıdır” dedi.
Bunun üzerine vasıyetin yerine getirilmesinden vazgeçildi.
İyi de ne vardı çekmecenin içinde?
Herkes bunu merak ediyordu...
Uzun istişareler yapıldı.
Danışılıp konuşuldu.
Ve sonunda karar verildi:
“Çekmece açılsın.”
Açtılar çekmeceyi.
Baktılar ki çekmecenin içi, Hükümdarın ömrü boyunca yaptığı her icraat ve her sefer kararı için "dinimize uygundur" diye Şeyhülİslâm’dan aldığı fetvalarla dolu.
Ebüssüud Efendi bunu gördü.
Bir tuhaf oldu.
“Hey büyük sultan! Sen, Allah katında kendini temize çıkardın. Mesuliyeti bize yıktın. Bakalım biz bunun altından nasıl kalkacağız?" dedi.
Ve uzun uzun ağladı!