Eşrefzade Bursavi hazretleri bir gün şunu anlattı sevdiklerine;
“Bir kimsenin babası birden ‘felç’ olur.
Tutmaz olur eli ayağı.
Bütün hizmetlerine oğlu bakar.
Aylar yılları kovalar.
Derken iyice bıkar.
Önce “severek” yaptığı hizmetler artık “zor” gelmeye başlar.
Düşünür taşınır.
Kendi kendine;
‘Götürüp ıssız bir yere bırakayım’ der.
Ve bir gece sırtlar adamı.
Sessizce çıkar evden.
Gider ‘ıssız’ bir dağa.
Başlar yer aramağa.
Babası anlar niyetini.
Oğluna seslenip;
‘Evlâdım! Üzme kendini, beni şuraya bırak... Zira vaktiyle ben de babamı bu yere bırakmıştım’ der.
Ve şöyle anlatır:
‘Benim babam da felç olmuştu...
Yıllarca severek bakmıştım.
Sonra senin gibi ben de usanmıştım.
Ve bir gece sırtımda getirip tam bu yere bırakmıştım.
Ee, kim ne ekerse onu biçer.’
Oğlu bunları dinler.
Pişman olur yaptığına.
Bu sözler ‘ok gibi’ saplanır yüreğine.
Tekrar sırtlar babasını.
Götürür evine.
Ama bin pişman olarak.
Ve yalvarır ağlıyarak:
‘Yâ Rabbî! Affet beni. Babama çok iyi bakacağım. Bir daha böyle şey yapmıyacağım.’
Bu, iyi bir ders olur ona.
Artık ona çok iyi bakar.
Hem de ölünceye kadar.”