İmran bin Husayn (radıyallahü anh) anlatır:
“Resulullah Efendimiz düşman askerleriyle karşılaştığı zaman en önce vuran O olurdu...
Merhametten ayrılmamakla beraber harp meydanlarında insanların en şiddetlisiydi.
Huneyn Savaşı’ydı...
Müşrikler sardılar.
O, atından inip ‘Ben peygamberim. Ben Abdülmuttalip’in torunu ve Abdullah'ın oğlu Muhammed’im!’ buyurarak düşmana saldırdı!
O gün Ondan daha cesur ve daha metin kimse yoktu.”
● ● ●
Yine o anlatır:
“Bir gün Resulullah Efendimiz Eshab-ı Kiram’a, mahlûkatın yaratılışını ve kıyametin kopmasını anlatıyordu...
Bir kimse gelip;
‘Yâ İmran! Bindiğin deve, yularını sıyırıp kaçtı’ dedi.
Bu habere üzüldüm!
Hemen çıkıp baktım.
Ama pişman oldum.
‘Keşke deveyi bıraksaydım da Resulullah’ın mübarek sözlerini dinlemek fırsatını kaçırmasaydım’ dedim.”
● ● ●
Bu zat bir sohbetinde;
“Bu dünya, çalışmak yeridir. Ücret alınacak yer, ahirettir. Öyleyse sâlih amelleri yapmaya uğraşınız!” buyurdu.
Dinleyenler;
“O sâlih ameller nelerdir” dediler.
“Beş vakit namaz kılmaktır. Namaz, bu dinin direği, müminin mîrâcıdır. O hâlde onu iyi kılmaya gayret edelim” buyurdu.