(Dünden devam)
Hazret-i Fatıma, Peygamberimizin tarifleri üzere güzelce başını bağlayıp örttükten sonra içeri girmeme izin verdiler.
İkimiz içeri girdik.
Ben geri oturdum.
Peygamberimiz "Kızım rahatsızlığın nasıl oldu?" diye hatırlarını sordular.
Hazret-i Fatıma;
"Babacığım, bu gece çok rahatsızdım. Sancıdan sabaha kadar uyuyamadım" diye arz etti.
Bitkin bir hâli vardı...
Sözüne devamla;
"Babacığım! Şimdi öyle bir hâldeyim ki bir lokma ekmek yemeye bile takatim kalmadı. Açlıktan çok bitkinim" dedi.
Efendimiz üzüldüler!
Hatta ağladılar!
Gözlerinden yaş aktı.
Ona sevgiyle bakarak:
“Ey kızım! Hâlinden şikâyet etme. Allahü teâlâya yemin ederim ki ben, yaratıkların en üstünü olduğum hâlde üç gündür mideme bir lokma ekmek girmedi" buyurdu.
Onu teselli etti.
Omuzunu tutarak;
"Müjdeler olsun sana ey kızım, sen cennet kadınlarının efendisisin!" buyurdular.
Hazret-i Fatıma;
"Hazret-i Âsiye ile Hazret-i Meryem için ne buyurursunuz babacığım?" dedi.
Resul Aleyhisselâm;
"Âsiye, Meryem ve annen Hatice, kendi kadın âleminin efendisidirler. Sen de kendi kadınlık âleminin efendisisin" buyurdu.