(Dünden devam)
Derken Efendimiz geldi.
Bize selâm verdi.
Ve namâzını kıldı.
Sonra süt kabının kapağını açtığında içinin “boş” olduğunu gördü. Mübârek başını göğe doğru kaldırdı.
Bedduâ eder diye çok korktum.
Ama bedduâ etmeyip;
‘Yâ Rabbî! Beni doyuranları sen de doyur! Bana içirenleri sen de susuzluktan kandır’ diye duâ etti.
Ben bunu duydum.
Fırlayıp kalktım.
Ve keçileri yokladım.
Hepsinin de memeleri sütle doluydu.
Koşup bir keçiyi sağdım.
Kap ağzına kadar doldu.
Köpükle de süslenmişti.
Resûlullah'a uzatıp;
‘İçiniz yâ Resûlallah!’ dedim.
İçip kabı bana verdi.
Tekrar doldurup;
‘İçiniz yâ Resûlallah!’ dedim.
Tekrar içtiler.
Ben de kalan sütü içtim.
Resûlullah'ın duâsına mazhar olduğumu düşünerek, sevincimden gülmeye başladım.
Efendimiz bana bakıp;
‘Ne oldun yâ Miktâd?’ diye sordu.
Ben olanları anlattım.
Resûl Aleyhisselâm;
‘Bu hâl Cenâb-ı Hakk’ın rahmetidir. Niçin arkadaşlarımızı uyandırmak için bana haber vermedin? Onlar da hisselerini alırlardı’ buyurdu.
‘Yâ Resûlallah! Allahü teâlânın rahmetine sizinle birlikte kavuştuktan sonra sevincimden başka şey düşünemedim’ dedim.”