Ahmed Yesevi hazretleri zamanında “Mervezi” adında meşhur bir müderris vardı ki bu büyük veli’yi sevmiyor, hatta kalbinde “düşmanlık” besliyordu bu Allah dostuna.
Ve verdi kararını...
İmtihan edecekti onu.
Kendisine inanmış ilim ehli "dört yüz kişi" vardı. İslâmiyet’ten "yüz mesele" seçtiler.
Kendilerince “en zor” meselelerdi.
Onları defterine yazdı.
Ve hepsini ezberledi.
Bir sabah toplanıp geldiler.
Bir gurur içinde girdi dergâha.
Ve büyük bir hırsla “İnsanları aldatan sen misin?” diye çıkıştı bu zata.
Ahmed Yesevi sakindi.
Yumuşak bir sesle;
“Efendim, uzak yoldan geldiniz, hele şöyle oturup dinlenin. Görüşecek bir mesele varsa sonra görüşürüz” buyurdu.
Hiç böyle bir şey beklemiyordu.
Mağrur Mervezi mahçup oldu!
Ama vazgeçmedi niyetinden.
Ertesi gün dergâha geldi.
Ve çıktı Ahmed Yesevi hazretlerinin kürsüsüne. Hazırladığı o “çetin” sualleri sorup güya zor durumda bırakacaktı bu zatı.
Fakat o da ne?!..
Tek kelime konuşamıyordu.
Silinmişti zihnindeki bilgiler.
Defterini çıkardı.
Oradan bakıp hatırlayacaktı güya.
Ama defterdeki yazılar da silinmişti.
Bomboştu sayfalar.
O zaman anladı işi.
Büyüklüğünü kabul edip “talebesi” oldu. Yanında beş sene kaldı.
Ve "mutlak icazet" aldı.