Merkez Efendi, hocası Sümbül Sinan Efendi’nin bir defa sohbetinde bulunmakla âşık olmuştu ona.
Hocası da onu çok sevdi.
Ve verdi mutlak icazetini.
Her şey yolundaydı.
Ama bir şey hariç...
Yaşı yirmi dokuza geldiği hâlde bekârdı henüz.
Hocasının “bir kızı” vardı.
Ama nasıl diyecekti bunu ona?
Bir aracı koyarak arz etti.
Ertesi gün hocası çağırıp sordu:
“Sen evlenmek mi istiyorsun evlâdım?”
Büktü boynunu:
“İzin verirseniz hocam.”
“Peki, kiminle evleneceksin?”
Mahcubiyetinden önüne baktı.
“Anladım, bizim kıza talipsin. Onu sana veririm, ama bir şartla.”
“Her şartı kabul ediyorum hocam.”
“Şartım ağırdır, yapabilecek misin?”
“Himmetinizle inşallah”
“Pekâlâ ‘bir yük altın’ getir bizim eve.”
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve hemen geçti faaliyete.
Önce üç-beş çuval buldu.
İçlerini toprakla doldurdu.
Ağızlarını dikip gönderdi hocasının evine.
Sonrası malum.
Evde çuvallar açıldı.
Etrafa “altınlar” saçıldı.
Hocası hiç hayret etmedi.
Buyurdu ki:
“Evlâdım! Muradım ‘altın’ değildi. İstedim, hanım da tanısın seni, o da seve seve versin kerimesini.”
Ve evlendiler.
Cenâb-ı Hakk şefaatlarına kavuştursun.