Sultan Ahmed Han “rahmetullahi aleyh” bir gün fazla yorulur.
Ve dinlenmek ister.
Alır erkânını yanına.
Gider bir koruluğa.
Oturup temiz hava teneffüs eder.
Hizmetçiler koyun kesip kızartırlar.
Sofrayı donatırlar.
Padişah gelir, oturur.
Ve “bir okma” koparır kızarmış etten.
Tam ağzına götürecektir ki, biri tutar elinden.
Dönüp bakar kim diye.
Görür ki Hüdayi hazretleridir.
Çok şaşırır tabii.
Mübarek zat gülümser.
Ve sultanın kulağına eğilip;
“Yemeyin onu sultanım, zira bu et zehirli” der.
Padişah da;
“Peki hocam” der, yemez.
Ama onu bir daha göremez.
Kaybolmuştur gözden...
"Bu, hocamın bir kerameti" der.
O eti bir köpeğe verirler.
Hayvancağız onu yer.
Ve oracıkta ölüverir.
● ● ●
Bir gün bazı sevdikleri;
“Efendim, meâlen ‘Sünnetimi terkedene şefaatim haram oldu’ hadîs-i şerifinin mânâsı nedir?” diye sorarlar bu büyük veliye.
Cevabında;
“Bu hadîs-i şerifte geçen ‘sünnet’ kelimesi, ‘İslâmiyet yolu’ demektir. Çünkü mümin kimse büyük günah işlese de şefaatten mahrum olmaz. Nitekim hadîs-i şerifte; ‘Büyük günah işleyenlere şefaat edeceğim’ buyuruldu” diye cevap verir.