Ahmed Mekkî Efendi “rahmetullahi aleyh” şöyle anlattı:
“Ben gençliğimde Van'da ilim okuyordum.
Bir gün dersi bıraktım.
Bahçede geziniyordum.
Yaşlı bir tanıdığım beni gördü.
Ve yanıma geldi.
Kulağıma eğildi.
Ve ‘Tuu sana!.. Sen, Abdülhakîm Efendi'nin oğlu olasın da içerde ders yapılırken buralarda vakit geçiresin, yazıklar olsun!’ dedi.
Çok utandım.
Mahcup oldum.
Haklıydı çünkü.
Bu söz, bana çok tesîr etti.
Öyle ki, o günden sonra kendimi tam ilme verdim.
Ne zaman gevşeklik yapacak olsam, o ihtiyârın sözünü hâtırlar, derslerime sarılırdım.
Allah ondan râzı olsun.
Nûr içinde yatsın.
Yıllar geçtiği hâlde o zâtı rahmetle anıyor, rûhuna ‘Fâtiha’ gönderiyorum.”
● ● ●
Bir gün Ahmet Mekkî Efendi hazretlerine bazı gençler geldi.
Ve kendisine;
“Efendim, Allahü teâlânın sevdiği kullar nasıldır?” diye sordular.
Mübârek cevaben;
“Hâdiselerin değişmesi, onların ahlâklarını değiştirmez. Başkalarının ayıplarına bakmaz, dâima kendi ayıp ve kusurlarını görürler. Kendilerini hiçbir Müslümandan üstün bilmez, herkesi, kendinden üstün görürler” buyurdu.