Ahmed Mekkî Efendi pazar günleri, Fâtih câmiinde ikindiden sonra vaazediyordu.
Bir gün vaazdan sonra çıktık.
Malta çarşısından geçtik.
Müstakimzâde sokağına girdik.
Âbim Ispanakçı sokakta oturuyordu.
Onun evine gidiyorduk.
Ona Arabî okutuyordu.
Müstakimzâde sokağında, babası Abdülhakîm Efendi'nin talebesinden, Hüseyin Hilmi Efendi oturuyordu.
Vakit akşama yakındı.
Yürüyerek Hilmi Efendi’nin evinin köşesine gelmiştik ki durdu birden.
Ben de durdum.
Bana döndü ve;
“Abdüllatîf! Şimdi Hilmi beyin evinin önünden, selâm vermeden, bir hâl hatır sormadan yürüyüp gidersek, ona karşı edepsizlik yapmış oluruz. En iyisi gel şuradan gidelim” dedi.
Câhil cesûr olur ya.
“İsterseniz kapıyı çalıp bir selâm verelim” dedim.
“Yok hayır, akşam ezânı yakın, belki abdest hazırlığı yapıyordur, rahatsız etmiyelim” dedi.
Ve sol aşağıya kıvrıldık. Büyükçe bir adayı dolaşıp âbimin evine gittik.
Çok şaşırmıştım?!
Hâlbuki kendisi büyük âlimdi.
Hem Hilmi Efendi’den daha yaşlıydı.
Ona hocalık yapmıştı.
Ve icazet de vermişti.
Üstelik de seyyitti.
İnceliğe bakar mısınız.
İlme hürmete.
Âlime saygıya.
Ve tevâzuya.
Bu davranış, çok tesîr etmişti bana. Büyüklerimiz "Âlimi, âlim anlar" buyurmuşlar ya, işte misâli.