Ahmed Mekkî Efendi’yle “rahmetullahi aleyh” bir akşam müftülükten eve dönüyorduk.
Vapurdan inip otobüs durağına doğru yürüdük.
Karaköy'de tam alt geçide giriyorduk ki bir ara durdu.
Ve bana dönüp;
“Abdüllatîf, ilerde evlenirsen hanımını hoş tut, onu sakın üzme. Hanımlar zayıftır, üzülünce hasta olurlar” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Sözümü dinlersen rahat edersin.”
Bu nasîhatini hiç unutmadım.
Unutamadım.
Çünkü büyükler, kalpten konuşurlarmış.
Kalpten çıkan da kalbe girermiş.
Benim de kalbime girmişti.
Hattâ kazınmıştı sanki.
Onu dinledim.
Ve rahat ettim.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler;
“Efendim, dînimizi nereden öğrenelim?” diye sordular bu zata.
Cevâbında;
“Dîninizi, ‘Allah dostlarından’ ve ‘Ehl-i Sünnet âlimlerinin’ kitaplarından öğreniniz. Bu büyüklerin kitâbını okuyan, hem dînini doğru olarak öğrenir hem de feyiz alır” buyurdu.
Sordular ki:
“Feyiz nedir efendim?”
“Feyiz, nûr demektir. Yâni bu kitapları okuyanın kalbi temizlenir, nurlanır ve parlar. Çünkü o büyüklerin kalbindeki feyizler, kitaplarına sinmiştir. Okuyanlar, satırlar arasında onları görür ve o feyizlerinden istifâde ederler” buyurdu.