Ahmet Mekkî Efendi ve ben ikimiz de Fâtih'te oturuyorduk.
Sabahları çoğu zaman Karaköy iskelesinde buluşur, birlikte giderdik müftülüğe.
Dikkatimi çeken bir şey vardı o günlerde. Bir dakîkasını boş geçirmezdi mübârek.
Ya kendi bir şey okurdu.
Veya birini okuturdu.
● ● ●
Müftülüğün bitişiğinde bir Kur'ân-ı kerîm kursu vardı o zaman.
Daha müftülüğe girmeden o kursa uğrar, bir talebenin kolundan tutup müftülüğe getirir ve okutmaya başlardı hemen.
Bana da öyle yapmıştı.
Daha önceki senelerdi.
Ziyâretine gitmiştim.
Kendisini ilk defâ görüyordum.
Hâlimi hatırımı sordu.
Sonra elime Osmânlıca bir kitap tutuşturup;
“Oku bakalım!" dedi.
Ben de okudum.
Çok memnun oldu.
Ve “Âferin, Osmânlıca okuyabiliyorsun” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Kendinizi hiç kimseden üstün görmeyin. ‘Allah adamları’, kendilerini hiç kimseden üstün görmezler ve böyle olduğuna kesin inanırlardı” buyurdu.
Ve ilave etti:
“Onlar bir Müslümanı gördüklerinde;
‘Benim seâdete kavuşmaklığım, bu din kardeşimin kalbini kazanmakla ve duâsını almakla olabilir’ diye düşünürlerdi” buyurdu.