Ahmed Mekkî Efendi “rahmetullahi aleyh” hiç abdestsiz durmazdı.
Yaz aylarında müftülük sıcak olurdu.
Zîrâ ikindide güneş alırdı.
Klima da yoktu o zamanlar.
İşte bu yüzden olacak, bâzen oturduğu yerde uyukladığı olurdu.
Hani üç beş dakîka kadar.
Ama uyanır uyanmaz, doğruca şadırvana gider, abdestini tâzelerdi.
Bu hâl, dikkatimi çekerdi benim.
Hayranlık duyardım.
● ● ●
Bir gün de Kadıköy çarşısında ikimiz birlikte yürürken lokantaların vitrinlerinde çeşit çeşit yemekleri gördü.
Bana dönüp;
“Bak Abdüllatîf, bu yemeklerin, yiyene faydası olmaz” buyurdu.
Ben merak ettim.
“Neden?” diye sordum.
Cevâben;
“Çünkü fakir fukarâ bunları görüyor, ama yiyemiyorlar. Onların gözlerinden çıkan ‘şuâ’, bu yemeklerin faydasını yok ediyor” buyurdu.
● ● ●
Bir gün kendisine;
“Dünyâda en güzel şey nedir efendim?” diye sorduk.
Cevâbında;
“Dünyâda en güzel şey, dünyâya düşkün olmamaktır” buyurdu.
Bir gün de;
“En kıymetli mâden nedir efendim?” diye sorduk.
“Altındır” buyurdu.
Sorduk yine:
“Peki, altından kıymetli olan nedir?”
Buyurdu ki:
“O altını bir muhtâca vermektir.”