Ahmed Mekkî Efendi'nin “rahmetullahi aleyh” en büyük zevki talebe okutmaktı. Yani bir şeyler öğretmekti Allah’ın kullarına.
Hasta da olsa,
Halsiz de olsa,
Üşenmez, öğretirdi yine.
Bir gün evinde hasta yatarken bir talebesi gelip çalıyor kapıyı.
Oğlu Medenî Bey kapıyı açıyor:
“Buyurun kardeşim.”
“Ders için gelmiştim efendim.”
“Babam hasta, sonra gelseniz olmaz mı?”
Genç boynunu büküp;
“Peki, sonra gelirim” diyor.
Ve dönüp gidiyor.
Bu konuşmaları içerden duyan Mekkî Efendi hazretleri, sesleniyor oğluna:
“Medenî, kimmiş gelen?”
“Bir talebeniz babacığım.”
“Ne diyor?”
“Ders için gelmiş, hastasınız diye geri gönderdim, sonra gelecek.”
Mübârek çok üzülüyor.
Yattığı yerden sesleniyor:
“Hayır hayır, çağır gelsin.”
“Ama hastasınız babacığım.”
“Olsun, dînini öğrenmek için gelen, hiç geri çevrilir mi evlâdım?”
Medenî Bey koşup çağırıyor genci.
Mübârek kalkıyor.
Hasta olduğu hâlde yine okutup gönderiyor.
● ● ●
Bir gün de bir genç kendisinden nasihat istemişti.
Ona cevaben;
“İslâmiyet’i öğren… Ve onu tatbîk et. İslâm’a uyan, dünyâda da huzurlu olur, âhirette de” buyurdu.