İstanbul Evliyâsından Ahmed Mekkî Efendi hazretleri “rahmetullahi aleyh” bir gün şunu anlattı cemaatine:
Fâtih Sultân Mehmed Hân, Fâtih câmii etrâfındaki meşhur medreseleri yaptırınca, giriş kapısının önüne derince “bir çukur” kazdırıp üzerine demir “ızgara” koydurdu.
Devlet erkânı bunu gördü.
Bir mânâ veremediler?!
Nihâyet bir vezîr arz etti:
“Hünkârım, bu çukurun hikmetini çok merak ettik.”
Koca Sultân;
“Ben vefât edip de cenâzemi kabrime indirdiğinizde üzerime, mezarımdan çıkan toprağı atmayın!” dedi.
Sordular:
“Ya ne atalım hünkârım?”
O çukuru gösterip;
“Şurada birikecek olan çamurlu topraklarla doldurun” dedi.
Çok merak etmişlerdi.
Hikmetini sordular.
Dedi ki:
“Bu medresede ilim talebeleri okuyacak değil mi?”
“Evet hünkârım.”
“İşte o ilim ehlinin ayakkabılarından kopup bu çukurda birikecek olan o çamurlar hürmetine umulur ki, Cenâb-ı Hak beni affeder. Âhirette bu sâyede kurtulurum” dedi.
● ● ●
Bâzan birlikte namâz kılardık. Kendisi imam olmaz, hep beni ileri sürerdi. “Siz kıldırsanız” derdim.
Cevaben;
“Ben mi? Ben imam olursam, gök kubbe başıma yıkılır” diye cevap verirdi.