Ömer bin Abdülaziz hazretleri son günlerini yaşıyordu ki kayın biraderi ziyaretine geldi.
Halifenin üstündeki gömleği biraz kirlenmiş gördü.
Çok üzüldü!
Kız kardeşini çağırdı.
Ve “Beyinin gömleğini yıka!” dedi.
Az daha oturup gitti.
Ertesi gün geldiğinde gömleğin yıkanmamış olduğunu gördü.
Üzüldü.
Ve kardeşine;
“Gömleği yıkamamışsın, dedi.
O, boynunu büktü...
Ve büyük üzüntüyle;
“Şeyy, yıkayacaktım, ama başka gömleği olmadığı için yıkayamadım” dedi.
Kardeşi bunu duydu.
Başladı ağlamaya!
Öyle ki;
Gözyaşları yanaklarına aktı!
Hâlbuki halkının hayat seviyeleri yüksekti. Hatta öyle ki, zenginler, zekât vermek için fakir bulmakta zorluk çekiyorlardı o devirde.
● ● ●
Ömer bin Abdülaziz hazretlerine, öleceğine yakın;
“Ey Halife! Hazineden kendi ailene bir şeyler vasıyet et” dediler.
Buyurdu ki:
“Hayır bunu yapamam.”
“Neden efendim?” dediler.
Buyurdu ki:
“Çocuklarım büyüyünce ya sâlih olurlar ya da günahkâr. Sâlih olurlarsa ne âlâ, Cenâb-ı Hakk onlara yardım eder. Eğer fasık olurlarsa onların günah işlemesine yardımcı olamam.”