Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh” ölüm hastasıyken yakınları tabip çağırdılar.
Tabip koşup geldi.
Halifeyi muayene etti.
Ve yakınlarına;
“Çok zehir içmiş, hayatı hususunda teminat veremem” dedi.
O sırada hüzünlü şekilde ağlamaya başladı Halife!
Yakınları ona;
“Niçin ağlıyorsun. Bir mücahit olarak Rabbine varıyorsun. Allah'ın izniyle sünneti ihya ettin, bid'atları ortadan kaldırdın” dediler.
O ise düşünceliydi.
O kişilere baktı ve;
“Az sonra Rabbimin huzuruna çıkacağım. Bu milletin hesabı hep bana sorulacak. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Bunu düşünerek ağlıyorum” dedi.
Endişeli görünüyordu!
“Beni oturtun!” buyurdu.
Yavaşça oturttular yatağında.
Korkulu hâli vardı!
Oradakilere bakıp;
“Hakiki mabud, ancak Allahü teâlâdır. İbâdet olunmaya sırf Onun hakkı vardır” buyurdu.
Sonra gökyüzüne baktı.
Ve “sevinç gözyaşları” doldu mübarek gözlerine!
Birilerini gördüğü belliydi.
Nitekim sevinçli olarak;
“Şu anda öyle kişileri görüyorum ki, onlar ne cindirler ne de insan” buyurdu.
“Kelime-i şehadeti” söyledi.
Ve ruhunu teslim edip ebediyyen kavuştu Rabbine.