“Mahşerin sıkıntısı dayanılmaz hâl alınca ehl-i mahşer Âdem Nebi'ye başvururlar.
Ve derler ki;
‘Ey Babamız! Hâlimiz pek fenadır, bize şefaat et ki hesabımız başlasın.’
Âdem Nebi onları dinler.
Ve kendini geri çekip;
‘Siz Nuh Peygambere gidin!’ der.
Mahşer halkı Nuh Nebi'ye giderler.
Ve kendisine;
‘Yâ Nuh! Ne olur sen bize şefaat et ki Rabbimiz hesabımıza baksın’ derler.
O da geri çekilir.
Ve ehl-i mahşere:
‘Siz İbrahim Nebîye gidin!’ buyurur.
Onlar; İbrahim Peygambere varırlar.
Selâm verirler.
Ve kendisine;
‘Yâ İbrahim! Sen, Allah’ın dostu'sun. Şefaat et ki hesap başlasın’ derler.
O da özür diler.
Ve o gelenlere;
‘Siz Musa Peygambere gidin!’ der.
Ehl-i mahşer bir ümitle Musa Nebi'ye varır ve şefaat etmesi için yalvarırlar.
O da yapamam der.
Onlardan özür diler.
‘Siz Îsa Nebi'ye gidin!’ der.
Bu defa Hazret-i Îsa'ya varıp yalvarırlar. Ancak O da kendini geri çeker.
Yapamam der.
Ve ehli mahşere;
‘Siz Hâtem-ül enbiya'ya gidin. Çünkü peygamberlerin en üstünü Odur. buyurur.
Sevinirler.
Ve Ona gidip ‘Yâ Muhammed! Ne olur, sen şefaat et ki hesabımız başlasın diye yalvarırlar...
O şefaat eder.
Ve sıkıntıdan kurtulurlar.”