İmâm-ı âzam hazretleri, “elli beş” defa Hac yaptı... Sonuncuda Kâbe-i şerife girip iki rekât namaz kıldı. O namazda Kur’ân-ı Kerim’i baştan sona okudu...
Ellerini kaldırdı.
Gözyaşlarıyla “Yâ Rabbî! Sana lâyık ibâdet yapamadım. Ama seni hiç kimsenin anlayamayacağını iyi anladım... Hizmetimdeki kusurumu bu anlayışıma bağışla” diye yalvardı.
O an “bir ses” duydu...
Gaipten geliyordu...
“Ey Ebu Hanife! Sen beni iyi tanıdın ve bana hakkıyle ibâdet yaptın. Seni ve senin mezhebinde bulunup kıyamete kadar senin yolunda olan kulları af ve mağfiret ettim... Kalbin rahat olsun, üzülme” diyordu.
● ● ●
İmâm-ı âzam Ebu Hanife hazretleri çok zengindi... Bir gün evinden çıkmış dükkânına gidiyordu ki karşıdan gelen bir kimse onu görünce durdu.
Yüzünü ondan çevirdi.
Hatta yolunu değiştirdi.
Hazret-i İmam o kişiyi çağırıp sordu:
“Niçin yolunu değiştirdin?”
“Size onbin akçe borcum var. Ödiyemediğim için mahcubum size karşı.”
Böyle söyledi
Ve önüne baktı.
İmâm-ı âzam elini adamın omuzuna atıp “Ben o borcu sildim kardeşim... Düşünme onu artık. Hakkını da helâl et” buyurdu.
Adam şaşırdı;
“Benin ne hakkım var ki efendim?”
“Beni görünce sıkılıp mahçup oldun ya, onun için hakkını helâl et” buyurdu.
Adam “Helâl olsun efendim” dedi.
Ve sevinerek evine gitti.