İmâm-ı Ebu Yusüf hazretleri şöyle anlatıyor:
“Ben çocukken babam âniden öldü!
Annem beni aldı.
Bir terziye götürdü...
Ve ‘Bu çocuğa terzilik mesleğini öğretir misiniz’ diye rica etti.
Usta ‘Olur, öğretirim’ dedi,
O gün çalışmaya başladım.
Ancak ben;
‘Bu terzilik neyime gerek, ben önce dinimi öğrenmeliyim’ diyordum.
Bıraktım terziliği.
Doğruca İmâm-ı âzam hazretlerinin huzuruna girip ‘Ben dinimi öğrenmek istiyorum. Siz öğretir misiniz?’ diye arz ettim.
Kabul buyurdu.
Girdim hizmetine.
Annem bunu öğrenince medreseye geldi ve Hazret-i İmamın huzuruna çıkıp ‘Bu çocuk yetimdir. Burada ne yer, ne yapar, ne öğrenir?’ deyiverdi.
Çok huzursuzdu.
Hazret-i İmam;
‘Sen onu düşünme. O, burada tereyağı, fıstık ve badem yiyor ve bunların nasıl yeneceğini öğreniyor’ buyurdu.
Annem geri gitti.
Aradan uzun yıllar geçti...
Ben Bağdat'ta kadı oldum.
Bir gün Halife Harun Reşid'le birlikte yemek yiyorduk. Sofraya, tereyağı, fıstık ve badem gelince ben gayriihtiyari gülümsedim.
Harun Reşid sebebini sordu:
Hadiseyi anlatınca;
“Gerçekten ne kâmil bir zatmış. Yıllar sonrasını görüp haber vermiş” dedi.
Birer “Fâtiha” okuyup gönderdik mübarek ruhuna.