İmâm-ı âzam hazretlerinin dergâhının hemen bitişiğindeki evde oturan “bir genç” vardı ki her gece meyhaneden “sarhoş” gelir ve bağırıp çağırarak rahatsızlık verirdi etrafa.
Hazret-i İmam bu şeylerden rahatsız olsa da bir şey söylemezdi.
Zira komşusuydu.
Onun için sabrederdi.
Bu genç bir gece yarısı yine sarhoş olarak evine gelirken güvenlik memurları yakalayıp hapsettiler kendisini. Ertesi gün gencin sesi gelmeyince Hazret-i İmam merak etti...
Talebeden birkaçına;
“Komşumuzun sesi gelmiyor, başına bir musibet gelmesin” dedi.
Gençler araştırdılar...
Gelip arz ettiler ki:
“Efendim, o genç, dün gece meyhaneden sarhoş vaziyette gelirken gece bekçilerinden biri onu yakalayıp hapse atmış.”
Hazret-i İmam çok üzüldü!
Ve kalkıp vâliye gitti hemen.
Ve kendisine;
“Bekçiler komşumuzu hapse atmışlar. Onu hapisten çıkarırsanız sevinirim” buyurdu.
Vâli önünü ilikledi.
“Emriniz olur” dedi.
Ve çıkarttı genci hapisten.
Hazret-i İmam, vâliye teşekkür etti.
Komşu gencin koluna girdi...
Vâliye veda edip ayrıldılar.
Yolda giderken de;
“Komşu, kusurumuza bakma. Hâlinize geç vâkıf olduk” dedi.
Ve bir kese “para” verip;
“Eve bir şeyler al da çocukları sevindir” buyurdu.