İmâm-ı âzam Ebu Hanife hazretleri, ticaretle iştigal ederdi.
“Zengin” olduğu gibi cömertti de.
Talebesinin her ihtiyacını da kendisi temin ederdi.
Ayrıca onlara para verip;
“Bu, benim değil, Rabbimizin benim vasıtamla gönderdiği sizin kendi rızkınızdır” buyururdu.
Onlar da bu şeyleri düşünmeyip gece gündüz ilme çalışırlardı.
● ● ●
Bir gün talebesine ders veriyordu ki bir kimse gelerek;
“Efendim, sizin malı götüren gemi fırtınaya tutulup içindeki mallarla birlikte batmış” dedi.
Hazret-i İmam;
“Elhamdülillah” dedi.
Ve derse devam etti.
Biraz vakit geçti.
Aynı kişi gelerek;
“Özür dilerim efendim... Batan gemi sizinki değil, başka gemiymiş” dedi.
İmam yine;
“Elhamdülillah” dedi.
Ancak talebenin dikkatini çekti bu hâl.
Zira her iki habere de “Elhamdülillah” demişti büyük İmam.
Merak ettiler...
Ve sordular:
“Efendim, geminin battığını duyunca da ‘Elhamdülillah’ dediniz, batmamış olduğunu öğrenince de hikmeti nedir?”
Buyurdu ki:
“İlk haberde ‘üzüntü var mı?’ diye kalbime baktım... Olmadığını görünce şükrettim... İkinci haberde de ‘sevinç var mı?’ diye baktım... Olmadığını görüp yine şükrettim.”