İmâm-ı âzam hazretlerinin cenazesini yıkayan kimse;
“Ey Numan! Allah sana çok rahmet eylesin ki otuz yıl ilim için gayret ettin. Kırk sene müddetle yatağa yatıp uyumadın. Her ânını dine, İslâmiyet’e hizmetle geçirdin” dedi.
Ve ilâve etti:
“En çok ilim sahibi, en çok ibâdet eden ve iyi huylara en çok sahip olan sendin.”
Elli bin kişi geldi cenazesine. Cenaze namazı, tâ ikindi vaktine kadar devam etti.
İnsanlar, grup grup namazını kılıp rahmetle yâdettiler.
O vefat eyledi.
Birçok âlimler;
“Ey müminler! Dînin büyük direği yıkıldı. O, ilmin ışığıydı ve bugün söndü. Onun vefatıyla dünya karanlık oldu” dediler.
Nitekim hadîs-i şerifte;
“Yüz elli hicri senesinde dünyanın zineti gider” buyuruldu.
Çok âlimler;
“Bu hadîs-i şerif, İmâm-ı âzam hazretlerini bildiriyor” demişlerdir.
● ● ●
Bir gün talebelerine;
“Müminler arasında sevgi muhabbet varsa işte bu, Allah’ın en sevdiği bir ibâdettir, hatta bu sevgi, imânın şartıdır” buyurdu.
Talebeler;
“Ya bu sevgi yoksa efendim?” dediklerinde;
“Bu sevgi yoksa o imân da yok olur. Yani bir mümin bir mümine, sırf Müslümanlığından ötürü kin güder, buğz ederse o kişi Müslüman olamaz” buyurdu.