İmâm-ı âzam Ebu Hanife hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. Tâbiindendir kendisi.
Hanefi mezhebinin ve Ehl-i Sünnetin reisidir.
Kendisine “Ebu Hanife” de denir.
Bu, “müminlerin babası” demektir.
Hanife diye bir evlâdı yoktur.
Üstün kabiliyetliydi.
Ve keskin zekâlıydı.
Âlimler bunu fark ettiler.
O zamanın büyük âlimlerinden, Hazret-i Şa'bi de Ondaki bu cevheri sezmişti.
Bir gün onu görüp sordu:
“Sen ne iş yapıyorsun?”
“Ticaret yapıyorum.”
“Bir ilim meclisine devam et... Çünkü sen zeki ve kabiliyetli bir gençsin. İlme devam edersen büyük bir âlim olursun” dedi.
Onun sözüyle bıraktı ticareti.
Ve ilme sarıldı büyük bir arzuyla.
Önce “ilm-i kelâmı” öğrendi.
Parmakla gösterilir oldu bu ilimde.
Sonra “fıkıh ilmini” öğrendi.
Kendi kendine;
"Ebedi saadete kavuşmak, ancak İslâm’ın ahkâmına uymakla olur. Bu da fıkıh ilmiyle ilgilidir" dedi.
Hocası, Hammad idi.
Yirmi sekiz yıl dersine devam etti:
Sonunda, öyle bir dereceye geldi ki bu, ondan başka kimseye nasip olmamıştır.
Başta Eshab-ı Kiram olmak üzere “dört bin” âlim'den ders aldı.
Şanı, şöhreti her tarafa yayıldı.
Ve methedildi herkes tarafından.
Cenâb-ı Hakk cümlemizi şefaatine kavuştursun.