(Dünden devam)
Hazret-i Said, hanımına "Biz bu parayı, işletecek ve kâr getirecek birine ortaklığa verelim. Onun kârıyla geçinip gideriz" dedi.
Hanımı memnun oldu.
"Peki öyle yap!" dedi.
Hazret-i Said de gidip bu paranın hepsini Humus'taki fakirlere dağıttı. Kendine bir şey kalmadı.
Bir müddet geçti...
Hanımı kendisine;
"Paramızı işletmek için ortaklığa verdiğin adamdan, paramızın kârını al ve onunla şunları şunları satın alıp getir" dedi.
O, cevap vermedi...
Ve çıkıp işine gitti.
Eve döndüğünde elinde hanımının istediği şeyler olmayınca hanımı aynı istekleri yine söyledi.
Hazret-i Said yine sustu.
Hanımı sinirlendi!
Ve beyini biraz üzdü.
O da çıkıp gitti ve akşam eve gelmedi. Sevdiklerinden birinin evinde kaldı.
Akraba hanımlarından biri, bu zatın hanımına;
"Kocana eziyet etme. O, malını muhtaçlara veriyor" dedi.
Kadın üzülüp ağladı!
Hazret-i Said geldi.
Ve ağlayan hanımına;
"Allahü teâlânın razı olduğu bir iyilik, gökyüzüne ‘lâmba’ gibi asılsaydı, nurunun parlaklığı yanında ‘güneş’ sönük kalırdı" buyurdu.
Ve devam edip;
"İşte ben, bu iyilikleri yapabilmek için icabında seni terkederim. Ama bu hayırları terk etmem" dedi.