İmâm-ı Ebu Yusüf hazretleri, İmâm-ı âzam hazretlerinin talebesidir.
Kendisi şöyle anlatıyor:
“Ailem fakirdi.
Pek para bulunmazdı elimde.
Babam da vefat edince “yetim” kaldım.
Ne yapacağımı şaşırdım?!
Ben, İmâm-ı âzam hazretlerinin medresesinde ilim öğrenirken bir gün annem çıkageldi.
Ve beni bulup;
‘Evlâdım! Sen onunla bir misin? Onun ekmeği hazır, sense yetimsin. Bir sanat öğrensen iyi olur’ dedi.
‘Peki anneciğim’ dedim.
Üç gün derse gitmedim.
İmâm-ı âzam fark etmiş.
Beni çağırıp sordu:
‘Seni derslerde görmüyorum, sebep nedir?’
‘Geçim sıkıntısı efendim’ dedim.
‘O kolay, sen derslere devam et’ buyurdu.
Ders bitip talebeler dağıldılar...
Beni yanına çağırdı.
Bolca para verdi ve;
‘Biterse bana gel... Sakın ders halkamızdan ayrılma!’ buyurdu.
‘Peki efendim’ dedim.
Param bitmeden tekrar verirdi.
Söylememe lüzum kalmazdı.
Çok maddi ihsanına kavuştum
İlminden de çok nasibim oldu.
Bir tek dersini kaçırmadım.
Muntazam devam ettim.
Hatta babam ölmüştü...
Cenazesinde bulunamamıştım.
Zira cenazeye gitseydim; onun bir tek dersini kaçırırdım ki, bunun acısı benden hiç gitmez, tâ kıyamete kadar devam ederdi.”