Ebu Yusüf hazretleri zamanında devrin Sultanı bir akşam hanımıyla münakaşa ederken bir an öfkeye kapılıp “Bu geceyi, benim mülkümde olan toprakta geçirirsen boş ol!” dedi.
Sonra siniri geçti.
Ve sakinleşti.
Pişman oldu böyle dediğine.
Ancak ok yaydan çıkmıştı.
“Şimdi ne yapacağım?” diye düşünürken Ebu Yusüf hazretlerini hatırladı birden...
Hemen huzuruna gitti.
Ve başından geçeni anlatıp;
“Bir çaresi var mı?” diye sordu.
İmâm-ı Ebu Yusüf;
“Evet var” buyurdu.
Hükümdar çok sevindi:
“Aman hocam, nedir çaresi?”
“Hanımın, bu geceyi mescitte geçirsin. Zira mescitler senin mülkünden sayılmaz” buyurdu.
Hükümdar, İmamın ilmine hayran oldu. Ve “temyiz reisliğine” tayin etti kendisini.
● ● ●
Biri de bu zata dinî bir sual sordu.
Büyük İmam;
“Bilmiyorum” dedi.
Adam şaşırdı!
Hatta sinirlenip;
“Nasıl olur, hazineden bu kadar çok ücret alırsınız, yine de bilmiyorum dersiniz!” dedi.
Büyük İmam;
“Kardeşim! Bize hazineden bildiğimiz kadar ücret veriliyor. Eğer bilmediğimiz kadar verilseydi, bunun için ‘hazineler’ yetmezdi” buyurdu.