Resulullah Efendimiz Tebük Harbi için Eshabından yardım isteyince Eshabın zengin olanları, güçleri nisbetinde yardımda bulundular.
Hazret-i Sehl bunu iÅŸitti.
Üzülüp kederlendi!
Zira kendisi fakirdi.
Yardım edemeyecekti.
Hemen evine gitti.
Çocuklarının ihtiyaçları için ayırmış olduÄŸu “bir avuç hurma” vardı. Onu aldı ve Sevgili Peygamberimizin mübarek huzuruna vardı.
O hurmayı uzatıp;
"Ey Allah’ın Resulü! Evimizde bundan baÅŸka yiyecek bir ÅŸeyimiz yoktur. Bu hurma, benim ve kızımın yardımlarıdır. Lütfen kabul buyurunuz ve bize bereketle dua ediniz" diye yalvardı.
Efendimiz onu aldı.
Sevinip duygulandı...
O “bir avuç hurmayı” bizzat kendi mübarek elleriyle alıp diÄŸer bütün hediyelerin üstüne koydu.
Ve bereket için dua etti.
Münafıklar bunu gördüler.
Ve onu küçümsediler.
"Allahü teâlânın, Sehl bin Hanif'in bir avuç hurmasına ihtiyacı yoktur" diyerek onu kınadılar.
Hatta aşağıladılar.
Alay konusu yaptılar.
Aralarında gülüÅŸtüler.
Münafıkların bu davranışı üzerine, Allahü teâlâ, mealen;
“Sadaka hususunda, gücünün yettiÄŸinden baÅŸkasını bulamayan fakirlerle eÄŸlenenlere, pek acıklı azap vardır" âyet-i kerimesini gönderdi.