Seyyid Sâlih hazretleri bir zaman hastalandı. Bu, son hastalığıydı. Talebelerini toplayarak herbiriyle vedalaÅŸtı...
Herkesle helâllaÅŸtı.
Vasıyetini bildirdi.
Kabriyle ilgili olarak;
"Kabrimi, aÄŸabeyim Seyyid Taha hazretlerinin kabr-i ÅŸerifinin ayak ucuna kazın. Bizden sonra Seyyid Fehim'e tâbi olun” buyurdu.
Kur’ân-ı Kerim okunuyordu.
“Allah!” deyip vefat etti...
Sevdiklerine kavuÅŸtu...
Vasıyetini aynen yaptılar.
Kabrini, hocasının ayak ucuna kazdılar, ÅŸimdi bu iki kabrin üç taşı vardır. Yani Seyyid Taha hazretlerinin kabrinin ayak ucundaki taÅŸ, Seyyid Sâlih hazretlerinin baÅŸ taşıdır.
● ● ●
Bu zat bir gün sevdiklerine “Bu dinde en zor iÅŸ, doÄŸru yolu bulduktan sonra hep o yolda kalmak, sebat etmek, o yoldan hiç ayrılmamaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hud suresinde, Efendimize ‘EmrolunduÄŸun doÄŸru yolda yürü, o yoldan ayrılma!’ mealindeki âyet-i kerime inince, Efendimiz Aleyhisselâm ‘Hud suresi, sakalıma ak düÅŸürdü’ buyurdular.”
● ● ●
Bir gün de “KardeÅŸlerim! Ä°ki ÅŸey olmasaydı dünyada yaÅŸamaya deÄŸmezdi" buyurdu.
“Onlar nedir?” dediler.
Buyurdu ki:
“Biri; seher vakitlerinde tövbe istiÄŸfar etmek, öbürü, ‘Allah dostları’yla beraber olmaktır.”